Blog Rik Jacobs ‘Trust’

Waar woke is, is vuur…

Nee, lieve lezers, Meester Rik heeft geen spraakgebrek ontwikkeld. De R rolt gelukkig nog net zo rond als vroeger. Dit gaat over de pure passie die we zien bij het verdedigen van… tja… van wat eigenlijk? Het nieuwe hokjesdenken? Van het moderne ‘hullie’ tegen ‘zullie’? Waarbij alle verworvenheden van andersvoelenden en diversdenkenden nog wat duidelijker afgebakend worden? Huh, watte? Schijnen we dan niet een fel licht op iets wat onze beschaving allang geaccepteerd heeft? En schieten de vlammen dan niet af en toe een beetje door?

Deze vragen hielden mij bezig vanaf het moment dat de discussie zich opende of de term ‘moeder’ uit de wet geschrapt diende te worden. Nou ja, zeg. Daarvan moest ik, de ruimdenkendheid zelve, even bijkomen. Met een goed glas rood op de bank nam ik even de rust en overzag de consequenties. Testamenten, wilsbeschikkingen, legaten, schenkingen… Nu wordt in het notariaat elke genoemde persoon, ook die gebaard heeft, nader aangeduid met gevalideerde gegevens, maar hoe noemen we de gebaarde dan? ‘Dochter van’ of ‘zoon van’ hoort dan toch ook in de ban. Daar heeft onze beroepsgroep overigens lang geleden al op voorgesorteerd. Want strikte biologie of oprechte liefde maakt de notaris niets uit, zolang het maar echt is. De wet kent dit onderscheid overigens wel. Want een kind blijft een kind, dat wel onterfd kan worden, maar altijd recht blijft houden op een legitieme portie. Kwestie van verantwoordelijkheid door verwantschap. Moeder is echter veel meer dan een familiair verbond. Moeder vertegenwoordigt onvoorwaardelijke liefde en veiligheid.
Gelukkig is Hugo de Jonge er in zijn nevenfunctie als Minister van Binnenlandse Zaken voor gaan liggen. Moeder mag blijven!
Waar gaat het in ’s hemelsnaam over? Wat heb ik gemist? Zolang je binnen de kaders van de beschaving blijft, mag je liefhebben hoe en wie je maar wilt. Ook jezelf. Vooral jezelf. Dat is toch wat de generaties voor ons in naoorlogse jaren bevochten hebben? Die zelfs in onze wetten verankerd werden? Zijn we het respect voor het individu in pakweg vijf tot acht decennia kwijtgeraakt? Houden we nu het liefst iedereen binnen de lijntjes van de massa? Nee, toch? Zolang je met je tengels van minderjarigen afblijft, expliciete beelden blijven waar ze in basis voor bedoeld waren en consent altijd overtuigend deel uitmaakt van de intimiteit zou elke ‘shape and form’ van liefde toch in vrijheid gevierd mogen worden? Met het scheutje etiquette en toefje waardigheid dat ons onderscheidt van het dierenrijk moet dat toch mogelijk zijn?
Laten we al die energie, die nu gepaard gaat met luidkeels zijn wie je bent, schreeuwen over iets dat normaal hoort te zijn en zeuren over wc’s, anders inzetten. In plaats van oordelen omkijken naar elkaar. Iemand in emotionele, financiële, fysieke of psychische nood de hand toesteken die vrijkomt als we het bord of de vlag neerleggen. De classificatie van gender, voorkeur, herkomst, religie, whatever, loslaten en letten op andermans welzijn.

Andermans…

Ik schenk mijn glas weer vol, ben nog wel een tijdje wakker.

Hartelijke groet,

Mr. Jacobs VMN
r.jacobs@zaannotarissen.nl