Blog Rik Jacobs ‘Men en macht’

Zoals oplettende lezers allang geconcludeerd hebben, ben ik altijd enorm geïnteresseerd in mens en maatschappij. Doelen en drijfveren intrigeren mij elke keer opnieuw. Soms zijn ze duidelijk, vaker tekenen zich iets minder heldere kaders af en nog veelvuldiger blijken die slechts rookgordijnen te begrenzen.

Nu ben ik notaris, geen psycholoog, maar als mensen-mens meen ik iets meer te lezen achter wat mij voorgeschoteld wordt. Moet ook, in mijn vak, vind ik zelf. Want, boy o boy (of mag dat niet meer?) wat komt er toch een hoop onuitgesproken zeer naar voren als het fout gaat. Het is mijn taak om hier bij aanvang van het contact al op voor te sorteren zodat alle scenario’s (nee, géén schuine praatjes) bekend zijn als de ‘r’ ertussen komt te staan. Het heeft wel even wat oefening gekost voordat het ‘Zie je nou wel?’ niet meer van mijn gezicht viel te scheppen. En nu we toch bij het onderwerp pokerface zijn beland…

Iedereen weet nog wel dat een toch als ongevaarlijk beschouwde hobby mij in een levensbedreigende situatie heeft gebracht. Een trap van mijn paard heeft mij een pittig tijdje uit de roulatie gehouden en voor altijd veranderd. Niet alleen fysiek, maar het is écht waar, als je de dood in de ogen hebt gekeken, ga je anders in het leven staan.
Je bent wel klaar met de knollen, denk? Een logische vraag. Het antwoord ligt misschien minder voor de hand. Nee. Ik heb het paard nooit de schuld gegeven, al leek het een doelgerichte actie. Mijn vrouw en kinderen waren minder vergevingsgezind, maar gelukkig geen vleeseters dus de inmiddels gepensioneerde merrie begraast nu tevreden een weide ergens verderop in den lande. Het gaat haar goed.

Als je belangrijkste dagtaak bestaat uit het naar binnen werken van vla en andere gezonde vloeistoffen, en de grijze cellen komen weer tot rust na de hersenschudding, is er tijd om na te denken. Over hoe het kon gebeuren. Had het paard de pest aan mij? Wilde ze laten zien wie de baas was? Of voelde ze zich in het nauw gedreven en koos ze voor fight omdat flight op dat moment geen optie was? Kortom, wat deed ík verkeerd om die actie uit te lokken?

Tot op de dag van vandaag vormen paarden mijn rustpunt in een hectisch bestaan. Die grote edele dieren zijn van mij afhankelijk en zij zorgen voor mij. Voelen mijn stemming en reageren daarop. Hun onrust maakt mij weer kalm. Ik heb geleerd dat vriendelijkheid en subtiele aanwijzingen tot een samenwerking leidt waar beide partijen plezier aan beleven. Ik wijs de weg en het paard wil dan graag ook die kant op. Samen bepalen we het tempo, daarin loop ik voorop. Het paard gunt mij die macht. Het is ongelooflijk aan hoeveel ongeschreven gedragsregels wij ons allebei houden en ons toch zo vrij kunnen voelen. Een paard leest wat ik uitstraal. Ik kijk naar het gezicht. Wij begrijpen elkaar. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Hartelijke groet,

Mr. Jacobs VMN
r.jacobs@zaannotarissen.nl