Blog Rik Jacobs ‘Blue monday’

Wist u, beste ondernemer, als kind al wat u wilde worden? Was dat een stoer beroep als politie, brandweer of redder in het algemeen? Dierendokter, kinderarts, welzijnswerker of een ander nobel vak? Rolbevestigende doctrines, die we toen nog gewoon ‘traditioneel’ of ‘conventioneel’ noemden, kwamen voorbij toen de meiskes op mijn vroegere lagere school kozen voor kapster, juf of zuster, toen benoemden we het verplegend personeel nog ongestraft eervol als onze meest vertrouwde gezinsleden. En ik, ik ben in dit stukje toch al fout bezig, ik wilde indiaan worden. In mijn kinderbeleving veel vrijer dan de cowboy, overigens als toekomstige inkomensbron een goede tweede. Het zal de omgang met paarden wel geweest zijn die mij triggerde, waarom ik dan niet het ambt van paardenfluisteraar of hoefsmid ambieerde, is wellicht voer voor psychologen.

Van toen weet ik alleen nog dat we, sneller dan het tempo waarin we onze knikkers wonnen en weer verloren, veranderden van koers. Machinist leek ons wel wat. De echte dromers gingen voor piloot, astronaut of autocoureur. Vervoer en transport bleven lang hun glans behouden. Pas veel later in mijn leven kwam het notariaat op mijn pad. Zoals dat vaker gaat. Je kiest een richting, wordt afgeleid, stuurt een beetje bij, verliest de moed een keer of wat en ineens vind je een haakje. Iets friemelt aan je nog steeds onvolgroeide prefrontale cortex (25, dames en heren, pas tussen ons twintigste en vijfentwintigste levensjaar is dit individuele ‘ministerie van goede keuzes en weloverwogen beslissingen’ volgroeid!) en gaandeweg groeit je overtuiging. Dit is mijn richting. Hier wil ik mijn vak van maken.
Ik heb het hier vaker geuit, bij mij waren het niet de wetten en akten, de cijfers en zeker niet de fiscale aspecten die mij boeiden. Het waren de mensen. Het observeren en luisteren. Het adviseren en influisteren. Meestal gehoord en soms genegeerd te worden. Een verschil maken in de levensloop of levensafloop. Hoop en vrees dagelijks aan tafel krijgen. Valse verwachtingen temperen en angst wegnemen. Het complete scala daartussenin de revue zien passeren en de rol van geruststeller mogen pakken.
Met mijn liefde voor het vak en passie voor het werk (let op: dat is niet per definitie hetzelfde!) hoop ik een volgende generatie binnen het notariaat enthousiast te krijgen. Jonge mensen om, net als bij mij gebeurd is, te interesseren en hun eigen potentie te zien. Ze eerst flink in de weg te lopen en gaandeweg een persoonlijke richting te laten ontdekken. Signaleren dat het steeds minder moeite kost om ze geïntrigeerd en geïnspireerd te houden. Tevreden een terugtrekkende beweging maken. Precies op tijd…

Dat brengt ons bij de bron van deze zielenroerselen. De uitvaart van Queen Elizabeth en de opvolging door Charles. Niets dat hen ontbreekt en toch alles om ze te beklagen. Privileges, jazeker. Maar ook protocol. Pensioen? No, sir. Geen kronkelige beroepskeuze, koninklijke geboorte bepaalt hun lot. Alle inspanningen ten spijt, Amalia zal ik niet voor het notariaat winnen. Haar leeftijdgenoten mogen ervoor kiezen in haar naam op te treden.

Hartelijke groet,

Mr. Jacobs VMN
r.jacobs@zaannotarissen.nl